28 Σεπ H καρδιά του δράκου
Η μαμά δράκαινα σκέπασε με τρυφερότητα το μικρό της. Ήταν τόσο όμορφο, τόσο γλυκό… Σκεφτόταν τι όνομα να του δώσει. Μήπως, Ορέστη; Ναι, αυτό ήταν το κατάλληλο όνομα για τον μικρό θησαυρό της.
Οι μέρες περνούσαν τόσο γεμάτες. Γεμάτες χαρά, γεμάτες γέλιο, γεμάτες ζωή.
Σήμερα ήταν μια σημαντική μέρα. Θα πήγαιναν στον γιατρό για εμβόλιο. Ο ήλιος έλαμπε και η μαμά δράκαινα περπατούσε περήφανη κρατώντας στην αγκαλιά της τον Ορέστη.
Ο γιατρός έβαλε τα ακουστικά για να ακούσει την καρδούλα του. Και τότε, σιωπή… τους είπε ότι ακούει κάτι. Ένα φσιού, φσιού, φσιού, σαν να φυσά ο άνεμος, ένα φσιού που τον ανησυχεί.
Η μαμά δράκαινα κρατήθηκε για να μη βάλει τα κλάματα.
-Γιατρέ τι συμβαίνει, ρώτησε κρατώντας σφιχτά το χέρι του μικρού.
Ο γιατρός έβγαλε τα βιβλία του και τους εξήγησε. Μια τρυπούλα στην καρδιά του μικρού δράκου έκανε το αίμα να τρέχει πολύ μα πολύ γρήγορα. Χρειάζεται να παίρνει φάρμακο κάθε μέρα, και να μην κουράζεται, να μην κάνει γυμναστική, να μην παίζει ποδόσφαιρο, να μην…
Ο μικρός δράκος σταμάτησε να ακούει τον γιατρό. Ήταν πολύ στενοχωρημένος. Πήγε μια βόλτα μόνος του και κάθισε κάτω από ένα γέρικο δέντρο. Σκεφτόταν ότι δεν θα μπορούσε να πετάει γρήγορα και ψηλά και μετά γρήγορα και χαμηλά και μετά ξανά ψηλά και ξανά χαμηλά.
Εκεί που καθόταν τον πλησίασε ο φίλος του ο Πέτρος.
-Τι έχεις; Τον ρώτησε.
-Ο γιατρός μου είπε να προσέχω και να μην κουράζομαι και να παίρνω φάρμακα για πάντα. Δεν θα μπορώ να είμαι σαν τους άλλους, δεν θα μπορούμε να παίξουμε κυνηγητό, ούτε ποδόσφαιρο με τις πέτρες, είπε ο Ορέστης και ένιωσε έναν κόμπο στον λαιμό.
Ο φίλος του σκέφτηκε για λίγο και μετά του είπε:
-Ναι δεν θα είσαι σαν ολους τους άλλους, θα είσαι ξεχωριστός, συνετός και προσεκτικός, υπεύθυνος, ένας μικρός σοφός. Φίλους που τρέχουν γρήγορα και πετούν ψηλά έχω, εσύ θα είσαι ο σοφός μου φίλος. Και υπάρχουν χιλιάδες παιχνίδια που μπορούμενα παίξουμε χωρίς να κουράζεσαι: να λέμε ιστορίες, να πλατσουρίζουμε στο ποτάμι , να ζωγραφίζουμε στις σπηλιές, να φτιάχνουμε κατασκευές, να καταστρέφουμε κατασκευές, να… να.. να…
Τα μάτια του Ορέστη έλαμψαν. Ένιωσε περίεργα, λίγο πιο ελαφρύς, λίγο πιο χαρούμενος.
– Πάμε να παίξουμε;