30 Ιούν Είναι η αυτοπεποίθηση το ίδιο σημαντική σε όλους τους πολιτισμούς;
Οι διαφορές μεταξύ ανατολικού και δυτικού πολιτισμού έχουν μελετηθεί ερευνητικά και αποδίδονται στον διαφορετικό τρόπο σκέψης οποίος έχει προκύψει από τις διαφορετικά δομημένες κοινωνίες. Επιπλέον, παρατηρείται μία σημαντική διαφορά στις φιλοσοφικές προσεγγίσεις μεταξύ των δύο πολιτισμών. Στον δυτικό πολιτισμό επικράτησε η πίστη στην ελευθερία και την ανεξαρτησία ενώ στον ανατολικό η πίστη στην ενότητα. Στις ανατολικές κοινωνίες όπως η Ιαπωνία και η Κίνα παρατηρείται μία ολιστική προσέγγιση των πληροφοριών σε αντίθεση με κοινωνίες όπως η Αμερικανική στις οποίες οι πολίτες εστιάζουν στο κυρίως περιεχόμενο της πληροφορίας. Αυτό καταδεικνύεται και σ΄ ένα πείραμα που πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο του Michigan, σύμφωνα με το οποίο οι συμμετέχοντες από τη Νοτιοανατολική Ασία ξοδεύουν περισσότερο χρόνο κοιτάζοντας το φόντο ενός πίνακα ζωγραφικής, ενώ οι συμμετέχοντες από την Αμερική συγκεντρώθηκαν για περισσότερη ώρα στο κεντρικό σημείο του πίνακα.
Στον δυτικό κόσμο, η αυτοπεποίθηση συνδέεται με την επιτυχία τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο. Με άλλα λόγια υπάρχει η τάση να θεωρούμε ότι όσο μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση έχει κάποιος τόσο πιο προικισμένος και επιτυχημένος είναι. Δεν συμβαίνει το ίδιο στους ανατολικούς πολιτισμούς. Εκεί, η ταπεινότητα και ο σεβασμός είναι συνήθως τα ζητούμενα. Παρόλο που οι γενικεύσεις είναι λανθασμένες, της παρούσης συμπεριλαμβανομένης, πολιτισμικοί παράγοντες συμβάλλουν σημαντικά στην ανάδειξη της αυτοπεποίθησης ως απόλυτης προϋπόθεσης της επιτυχίας και της προσωπικής καταξίωσης.
Το ανταγωνιστικό περιβάλλον εργασίας για πολλές δεκαετίες αποτελούσε χαρακτηριστικό των μεγάλων επιχειρήσεων του δυτικού πολιτισμού και πρόσφατα άρχισε να εμφανίζεται εξίσου και στις επιχειρήσεις ασιατικών χωρών. Η επίπτωση όμως της υπέρμετρης ανταγωνιστικότητας στην ψυχική υγεία των εργαζομένων, αλλά και στην παραγωγικότητα δημιουργεί την ανάγκη επαναπροσέγγισης της αυτοπεποίθησης ως ακρογωνιαίου λίθου της ευημερίας.
Όσο δελεαστικός κι αν είναι ο ρόλος του γεμάτου αυτοπεποίθηση αρχηγού και δασκάλου άλλο τόσο ουσιαστικός είναι ο ρόλος του έμπιστου ακολούθου ή του φιλομαθούς μαθητή που αναγνωρίζει ότι δεν γνωρίζει τα πάντα και είναι πρόθυμος να διδαχθεί. Οι περισσότερες σχέσεις στη ζωή μας χαρακτηρίζονται από την ανάγκη εναλλαγής μεταξύ αυτών των ρόλων, είτε στην επαγγελματική είτε στην προσωπική μας πορεία. Κάποιες φορές η αυτοπεποίθηση, η πίστη δηλαδή στις δικές μας ικανότητες, στην ευφυΐα μας ή στα ταλέντα μας δυσκολεύει την ανάληψη του ρόλου του διδασκόμενου, περιορίζοντας τη δυνατότητα της εξέλιξης. Η ενίσχυση λοιπόν της αυτοπεποίθησης πραγματοποιείται πολλές φορές με την αποδοχή, την ευελιξία και την ταπεινότητα. Είναι σημαντικό να μπορείς να διακρίνεις πότε μπορείς να είσαι ο αρχηγός και πότε χρειάζεται να γίνεις μαθητής. Η υπερβολική αυτοπεποίθηση μπορεί να οδηγήσει σε αλαζονεία ή σε δυσκολία δόμησης σχέσεων εμπιστοσύνης, οπότε είναι χρήσιμο να υπάρχει παράλληλα μία στιβαρή τροχοπέδη. Σε αυτό το σημείο η σύζευξη χαρακτηριστικών και από τους δύο πολιτισμούς συνιστά το ιδανικό: να πιστεύω στις ικανότητές μου, γνωρίζοντας παράλληλα ότι πρέπει να μπορώ να «ταπεινώνομαι», διατηρώντας πάντα την ευελιξία να υιοθετώ τον ρόλο του μαθητή.