Το να ξαπλώνεις με τα παιδιά σου μέχρι να κοιμηθούν, δεν είναι κακή συνήθεια.

12 Ιαν Το να ξαπλώνεις με τα παιδιά σου μέχρι να κοιμηθούν, δεν είναι κακή συνήθεια.

Ο ποιοτικός χρόνος ανάμεσα σε γονείς και παιδιά κάποιες μέρες μοιάζει άπιαστο όνειρο, λόγω υποχρεώσεων και κούρασης. Και έρχεται η στιγμή, πριν απ’ τον ύπνο, που το παιδί σου ανήσυχο ζητάει να πας κοντά του, να ξαπλώσεις δίπλα του, να το χαϊδέψεις, να το αγκαλιάσεις, να του πεις παραμύθια. Και το κάνεις συνειδητοποιώντας τελικά, ότι η στιγμή που ξαπλώνεις με το παιδί σου και μιλάτε, λέτε ιστορίες, γαργαλιέστε είναι ίσως και η πιο ουσιαστική στιγμή που περνάτε μαζί μέσα στο 24ώρο.

Από τη μία δεν ήθελες ποτέ να είσαι ένας γονέας που θα ξαπλώσει με τα παιδιά του μέχρι να κοιμηθούν. Αντίθετα, είχες στο μυαλό σου ότι τα παιδιά πρέπει να κοιμούνται μόνα τους, να είναι ανεξάρτητα και να αυτορυθμίζονται. Από την άλλη νιώθεις ότι εκείνη τη στιγμή το παιδί σου σε χρειάζεται και ακολουθώντας το ένστικτό σου, πηγαίνεις κοντά του χωρίς να το πολυσκεφτείς, άλλωστε το γονεϊκό ένστικτο δεν πέφτει ποτέ έξω.

Ερευνητικά δεδομένα και άρθρα του «Attachment Parenting», υποστηρίζουν ότι οι γονείς που έχουν αναπτύξει ασφαλή δεσμό με τα παιδιά τους και ανταποκρίνονται στις συναισθηματικές τους ανάγκες,  παρέχουν σε αυτά μια αίσθηση ασφάλειας, όταν το χρειάζονται. Τα οφέλη της αφαλούς προσκόλλησης είναι πολλά, καθώς τα παιδιά αυτά βιώνουν λιγότερη έκθεση στο άγχος, η οποία με τη σειρά της, επηρεάζει την εξέλιξη του εγκεφάλου τους και αργότερα τις αντιδράσεις τους στο άγχος, ως ενήλικες. Αυτό έχει αποδειχθεί ότι στην ενήλικη ζωή μειώνει τα προβλήματα ψυχικής υγείας.

Έτσι, η τάση του παιδιού να αναζητά επαφή με έναν γονέα, όταν βιώνει άγχος είναι μία αποτελεσματική τακτική σύμφωνα με τη Θεωρία Δεσμού και έχει ως αποτέλεσμα την αποτελεσματικότερη ρύθμιση των αρνητικών του συναισθημάτων. Όταν λοιπόν το παιδί βιώνει ασφάλεια και ικανοποιούνται οι συναισθηματικές του ανάγκες, μέσω της σχέσεις του με το γονέα του, ασχολείται περισσότερο και πιο αποτελεσματικά με βασικά αναπτυξιακά καθήκοντα, όπως οι σχέσεις με τους συνομηλίκους του και  οι σχολικές του υποχρεώσεις.

Φυσικά, κάθε παιδί δεν χρειάζεται τους γονείς του για να το βοηθήσουν να ρυθμίσει το άγχος του, ούτε το έχει ανάγκη με τον ίδιο τρόπο. Κάποια παιδιά συνηθίζουν να κοιμούνται μόνα τους ή αυτορυθμίζονται με τον δικό τους τρόπο. Επειδή λοιπόν τα παιδιά, ακόμη και τα αδέρφια, είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους, δεν υπάρχει μια γενική προσέγγιση που να ταιριάζει σε όλα. Επιπλέον, όσο μεγαλώνουν, διαφοροποιούνται οι ανάγκες τους, άρα  και αυτό που χρειάζονται από τους γονείς τους.

Μπορεί να μην γνωρίζεις τι περνάει από το μυαλό του παιδιού σου, όταν ζητάει να ξαπλώσεις δίπλα του μέχρι να το πάρει ο ύπνος ή να μην γνωρίζεις τις ανησυχίες του και ούτε να καταλαβαίνεις πραγματικά τον βαθμό στον οποίο η παρουσία σου το βοηθά να βάλει στην άκρη αυτές τις ανησυχίες. Το μόνο που γνωρίζεις είναι ότι όσο χρειάζεται το σώμα σου δίπλα του, θα είσαι εκεί για εκείνο. Θα του δίνεις το χέρι σου, όταν σε χρειάζεται, για να σε αισθάνεται κοντά σου. Θα του δίνεις χώρο, όταν τον χρειάζεται, για να αισθάνεται ανεξάρτητο. Το μόνο που γνωρίζεις, είναι ότι θα προσπαθείς πάντα να είσαι ένας υποστηρικτικός και συμπονετικός γονέας. Και αυτήν τη στιγμή αυτό γίνεται με το να ξαπλώνεις μαζί του κάτω από το πάπλωμά του, μέχρι να αποκοιμηθεί.