Διαταραχή άγχους αποχωρισμού

Στο DSM–IV, η «επιλεκτική βωβότητα» συμπεριλαμβανόταν στην κατηγορία «Άλλες διαταραχές της βρεφονηπιακής, παιδικής ή εφηβικής ηλικίας». Σύμφωνα με το DSM-5, η επιλεκτική βωβότητα ταξινομείται πλέον ως «Αγχώδης διαταραχή». Ως εκ τούτου, καταργήθηκε το διαγνωστικό κριτήριο που θέτει την ηλικία των 18 ετών ως το ανώτατο ηλικιακό όριο. Παρόλα αυτά, η διαταραχή είναι πολύ πιο σπάνια στους ενήλικες.

Συνήθως τα συμπτώματα της επιλεκτικής βωβότητας εμφανίζονται από την ηλικία των 3 ετών, αλλά δεν αναγνωρίζονται ως παθολογικά. Η διάγνωση συνήθως τίθεται στην ηλικία των 5 ετών, όταν το παιδί εισέρχεται στον σχολικό χώρο.

Η συχνότητα εμφάνισης της επιλεκτικής βωβότητας δεν διαφοροποιείται με βάση το φύλο ή άλλα δημογραφικά στοιχεία.

Η κοινωνική αγχώδης διαταραχή εμφανίζει συχνότερα συννοσηρότητα με την ειδική φοβία, σε κάποιες μελέτες σε ποσοστό έως και 90%. Ακολουθούν σε συχνότητα η διαταραχή άγχους αποχωρισμού και η ειδική φοβία.

Η αιτιολογία της επιλεκτικής βωβότητας δεν έχει διευκρινιστεί πλήρως και φαίνεται να είναι πολυπαραγοντική. Αν και κάποιες παλαιότερες θεωρίας συνέδεσαν την επιλεκτική βωβότητα με την ύπαρξη τραύματος, νεότερα δεδομένα αναίρεσαν μία τέτοια υπόθεση, καθώς τα παιδιά με ιστορικό τραύματος δεν εμφανίζουν τη διαταραχή με μεγαλύτερη συχνότητα. Τα νεότερα δεδομένα υποστηρίζουν τη συμβολή γενετικών παραγόντων για την εκδήλωση της διαταραχής. Η ύπαρξη στοιχείων προσωπικότητας των γονέων (ντροπή, συστολή) ή ιστορικού κοινωνικής φοβίας των γονέων συνδέθηκε με την εμφάνιση επιλεκτικής βωβότητας στο παιδί.

Σύμφωνα με το DSM-5, το χρονικό διάστημα για τη θέση της διάγνωσης ορίστηκε στον ένα μήνα, με την προϋπόθεση ότι αυτό το διάστημα δεν αφορά μόνον τον πρώτο μήνα σχολικής ζωής του παιδιού.

Σε σύγκριση με τους γονείς παιδιών που εμφανίζουν κάποιας άλλης μορφής αγχώδη διαταραχή, οι γονείς των παιδιών με επιλεκτική βωβότητα είναι περισσότερο υπερπροστατευτικοί και παρεμβατικοί.